Al drie weken lang tuffen we langzaam en grondig spiedend door het immense en kurkdroge landschap. Helaas nog steeds zonder ook maar een glimps op te vangen van wat ons naar hier heeft gelokt. Ok, we geven het toe, we zijn wat men wel eens denigrerend durft te omschrijven als ‘natuurmensen’. Niet meteen het type dat op zondagochtend voor dag en dauw naar pakweg Provinciaal Domein De Palingbeek trekt om er tortelduiven te spotten. Maar zeker en vast wel het type dat als kind National Geographic verslond en later aan de lippen hing van Sir David Attenborough. Daarbij wegdromend van de uitgestrekte landschappen en de overvloed aan wilde dieren. En bovenal van dat ene icoon, primus inter pares, de echte koning van het dierenrijk: de Afrikaanse olifant. Trek met ons mee door het ruige Namibië in het spoor van de nomadische Bosjesmannen, eeuwig op zoek naar water, leven en overleven.

Windhoek

Flashback naar drie weken eerder. Na een tussenlanding in Addis Abeba laat de kapitein van onze vlucht ons, mompelend zoals alleen piloten dat kunnen, weten dat we de afdaling richting onze eindbestemming Windhoek hebben ingezet. Met onze neus tegen het raampje geplakt krijgen we al een eerste indruk van de enorme omvang van de Namibische wildernis. Eindeloze vlaktes, waar stoffige grindwegen kilometerslange strepen in het dorre landschap trekken. Wie op zoek is naar rust en eenzaamheid is in Namibië aan het juiste adres. Dit is het op één na dunst bevolkte land ter wereld.

Wanneer onze voeten kennismaken met de tarmac worden we onmiddellijk  begroet door de hete Afrikaanse middagzon. Na de nodige administratieve formaliteiten worden we door iemand van het verhuurbedrijf opgehaald in ons onderkomen voor de komende drie weken: een 4×4 met daktent! Het korte ritje richting centrum Windhoek laat ons al direct proeven van het geweldige landschap. Likkebaardend denken we aan wat er de komende dagen allemaal op ons af zal komen. Al is het ook fijn om nog even zelf niet aan het stuur te zitten. Net na het verlaten van de luchthavenparking krijgen we al een introductie tot een typisch Namibische traffic jam wanneer een troep bavianen luid krijsend de straat oversteekt.

Windhoek zelf dan. Hoe modern de hoofdstad van Namibië ook is, heel veel valt er eigenlijk niet te beleven. Maar voor je Windhoek met een stofwolk in je spoor achterlaat, is er één hotspot die je zeker niet mag missen. Joe’s Beerhouse is een soort van rite of passage onder reizigers, en hoewel we toeristische plekken liefst mijden als de pest, is dit restaurant ook volgens ons een verplicht bezoekje waard. Je proeft er namelijk alles wat Namibië te bieden heeft! En voor de avonturiers met keuzestress is er de befaamde brochette van giraf, oryx, springbok, kudu en krokodil.

Kalahari-woestijn

“It is what it is…”, grinnikt onze gids, terwijl hij zijn jeep in het pikkedonker vastrijdt in het zand. De Duitse toerist die naast hem zit kan er duidelijk iets minder om lachen. We komen net terug van onze safari in de Kalahari Desert, en nu de zon helemaal achter de horizon is verdwenen zakt de temperatuur voelbaar met de minuut. Gelukkig kan hij deze woestijn al zo’n beetje zijn hele leven zijn achtertuin noemen. Voor we het weten zijn we alweer op weg naar onze kampeerplek. 

Terwijl we voor het eerst moeizaam onze daktent opzetten, ratelen we aan een stuk door. De gebeurtenissen van de afgelopen dag lijken amper te bevatten. Met een jeep trokken we door één van de bekendste woestijnen ter wereld. Al op onze eerste dag in dit zuidelijke deel van Afrika werden we verwelkomd door zebra’s, gnoe’s, oryxen, springbokken, struisvogels en antilopen. Alsof dat nog niet genoeg was, besloot een giraf in volle galop even te testen of hij sneller kon sprinten dan onze terreinwagen! (spoiler: de giraf won!) Wanneer we vervolgens boven op een zandduin halt hielden en de koffer een voorraadje cocktails en biltong bleek te bevatten, tuurden we sprakeloos naar het groepje giraffen dat vlak voor ons van boom naar boom de avondzon in slenterde. We slapen dan wel in een krap tentje, een reis voelde nog nooit zo luxueus.

Quivertree Forest

Bij het openritsen van de tent knalt de Kalahari-zon ons tegemoet. We zijn het erover eens dat slechts één iets ons ontbijtje op deze prachtige, wilde plek nog beter zou kunnen maken. Onze woorden zijn nog niet weggedragen door de wind of er verschijnen twee kleine springbokjes van achter ons. In Namibië val je van de ene verbazing in de andere. Dag twee en onze verwachtingen werden al volledig ingelost. Alles wat nog komt in de komende weken is een mooi meegenomen extraatje!

Ook onze daktent voor de eerste keer dichtplooien blijkt een avontuur op zich. Een paar liter zweet en enkele stevige krachttermen later zetten we onze reis uiteindelijk toch verder richting het zuiden van Namibië. Volgende halte: Quivertree Forest. Tientallen mysterieuze bomen doorbreken de vlakke horizon. Het kokerboomwoud is een natuurlijk bos dat hier door de eeuwen heen spontaan is gegroeid. Sommige bomen zijn maar liefst 200 à 300 jaar oud. Ze danken hun naam aan het nomadische San-volk, dat de uitgeholde stammen gebruikte als pijlenkoker tijdens de jacht op wilde dieren.

We verkennen volop het bos, wanneer de hemel roder en roder kleurt. De Afrikaanse zonsondergangen zijn kort maar krachtig. Voor je ‘t goed en wel beseft is het plots aardedonker en geeft de nacht, ster voor ster, zijn geheimen prijs. Terwijl de melkweg majestueus boven ons uit slingert, rest ons enkel een oorverdovende stilte. Urenlang genieten we van de kokerboom-silhouetten die statisch afgetekend staan tegen een fonkelende achtergrond van 100 karaat. Duizenden Namibische diamanten, gratis en voor niets, voor iedereen die de moeite doet om ‘s nachts even omhoog te kijken.

TIP: hou zeker ook even halt bij Giant’s Playground.

Fish River Canyon

Ons volgende doelwit geeft zich niet zomaar prijs. Urenlang hobbelen we over ongeasfalteerde wegen, met in de verste verte niets te bespeuren. Af en toe worden we verrast door een eenzame oryx, die tot het allerlaatste moment wacht om dan als een bliksemschicht over de weg te flitsen, maar verder blijft het wachten. Pas wanneer onze voorwielen de rand van de kloof aftasten wordt ons duidelijk dat we er zijn, en dat het ongelooflijk veel groter is dan verwacht.

Fish River Canyon is de op één na langste canyon ter wereld. Enkel de Grand Canyon in de USA doet nog beter. De volledige kloof is maar liefst 160 kilometer lang, 27 kilometer breed en 550 meter diep. De langste rivier van Namibië, de Fish River, klieft zich hier steeds dieper de rotsgrond in. Al is daar in het droogseizoen bijna geen druppeltje van te bespeuren.

Het is hier akelig stil, alleen de wind fluistert ons af en toe iets zachts in de oren. Langzaam verandert de kleur van de zon het tafereel, en geeft de canyon zich laag na laag aan ons bloot. Eerst felgeel, daarna oranje, roze en paars, tot ons enkel nog het uur blauw rest. En alweer eindigen we onze dag sprakeloos.

Sesriem: Sossusvlei

Kale zwarte bomen rijzen op uit een godverlaten witte woestijnvlakte. Een tafereel zo surreëel dat het onmogelijk op deze aarde lijkt te passen. Het magische landschap van Deadvlei is alom bekend. Dat het slechts een piepklein onderdeeltje van het immens diverse Sossusvlei gebied is, was ook voor ons een verrassing.

Met je 4×4 door dit nationale park rijden voelt bijna buitenaards aan. De kolossale roestrode zandduinen die de enige weg langs beide kanten omzomen, zijn met geen woorden te omschrijven. Ze vormen een panorama dat zich als een golvende oceaan van zand uitstrekt, zover het oog kan reiken. Een oneindige zee van zand die af en toe wordt onderbroken door een eenzame struisvogel.

Met de hoogste duin ter wereld, een verborgen canyon, het wereldberoemde Deadvlei en landschappen die zo van Mars lijken te komen is Sossusvlei in Namib Naukluft National Park een niet te missen bestemming tijdens een reis naar Namibië.

TIP: hou onderweg van Fish River Canyon naar Sossusvlei, zeker even halt in Helmeringhausen. Hier eet je namelijk de beste apfelstrudel van Namibië!

Swakopmund

Apfelstrudel?? Jawel, net als de alomtegenwoordige curryworst, pilsner en schnitzels zijn het zaken die je waarschijnlijk niet onmiddellijk verwacht aan te treffen in het zuiden van Afrika. Het korte verleden als kolonie van Duitsland heeft echter een zware stempel op Namibië gedrukt. Op onze vlucht hierheen kwamen we er reeds mee in aanraking. De film ‘Measures of men’ (‘Die Vermessene Mensch’) geeft je een idee van wat de impact moet geweest zijn van een kolonisator die zich alle rijkdom toeëigent en het geweld daarbij niet schuwt.

De Duitse invloed van weleer tref je het sterkst aan in de populaire kuststad Swakopmund. Het oude centrum barst van de typisch Duitse gebouwen, en oudere inwoners spreken er vaak nog een mondje Duits. Maar geef toe, als je ziet hoe de pastel gele en roze vakwerkhuizen clashen met de palmbomen en zandstranden, besef je dat ze hier destijds niet echt op hun plaats waren.

Naast de apfelstrudels en andere Duitse lekkernijen is Swakopmund vooral bekend als uitvalsbasis voor een dagtrip naar Walvisbaai. Je vindt er flamingo’s, dolfijnen, walvissen, een gigantische kolonie pelsrobben en de indrukwekkende duinen van Sandwich Harbour. Meer naar het oosten ligt er een maanlandschap verborgen waar je één van de zeldzaamste planten ter wereld kan bewonderen, de welwitschia mirabilis.

Spitzkoppe

Kiezen is verliezen, en dat is in een gigantisch land als Namibië al helemaal het geval. De indrukwekkende Skeleton Coast, bijvoorbeeld, die zijn naam te danken heeft aan de talloze scheepswrakken die hier door de eeuwen heen hun laatste rustplaats hebben gevonden. De woestijnleeuwen, die hier overleven op zeehondenpups, probeerden ons als sluwe sirenes naar deze sensationele natuurpracht te lokken. We wisten, met pijn in het hart, nog net uit hun klauwen te ontsnappen en trekken opnieuw het binnenland in.

Aan de Duitse invloed zijn we duidelijk nog niet ontsnapt. Na enkele uren rijzen de stekelige rotspunten van Spitzkoppe op aan de horizon. Deze indrukwekkende bergformatie, vaak de ‘Matterhorn van Namibië’ genoemd, is een symbool van de ongetemde schoonheid van het Namibische landschap.

Spitzkoppe is niet alleen een paradijs voor natuurliefhebbers, bergklimmers en avonturiers, maar ook een belangrijke culturele en historische locatie. Lang voor de eerste kolonisten in de regio arriveerden, was het gebied al bekend terrein voor de San, een van de oudste volkeren van Afrika. De rotsen van Spitzkoppe zijn dan ook bezaaid met hun rotskunst. Oude schilderingen die duizenden jaren oud zijn en die het verhaal van de San vertellen.

Damaraland

Eerder in Swakop raakten we aan de praat met ǂHagu, afkomstig uit Twyfelfontein. Hij leerde ons de geheimen van de kliktaal die de KhoiSan nog steeds hanteren. De ǂ in zijn naam is ook een klikgeluid. Zo zijn er vijf verschillende klikgeluiden, die in verschillende KhoiSan talen en dialecten gebruikt worden. Het gebruik van deze kliks komt voort uit het verleden van de San (of bosjesmannen) als jagers-verzamelaars. Voor hen was het essentieel om te kunnen communiceren tijdens de jacht, zonder de dieren waar ze op joegen op te schrikken.

Als goede ambassadeur van zijn regio raadde hij ons aan om ook Damaraland te verkennen. Damaraland is zowat het gebied ten noorden van Swakopmund, en bekend als het ‘wilde hart’ van Namibië. Dit verlaten gebied herbergt heel wat geheimen. Brandberg Mountain, de hoogste berg van Namibië, is misschien wel de bekendste top in Damaraland. Het is niet alleen een geologisch wonder, tjokvol edelstenen, maar ook een belangrijk cultureel symbool, aangezien je er UNESCO werelderfgoed terug kan vinden. De White Lady is een rotsschildering van maar liefst meer dan 2000 jaar oud. Naast Brandberg is ook Twijfelfontein één van de belangrijkste archeologische sites van Namibië, eveneens beroemd om zijn duizenden rotsschilderingen en gravures.

Etosha National Park

En dan is het alweer tijd voor de laatste stop op onze route. We rijden nog maar net Etosha National Park binnen of we worden al opgeschrikt door een briesende olifant. Op het nippertje rijden we er langs, niet wetend wie een grotere hartaanval kreeg: het dier of wij. Het is ons al snel duidelijk: Etosha is wild! Onze langverwachte ontmoeting met dit imposante dier blijkt het startschot van een ongelofelijke week. Wat volgt zijn dagen gevuld met kuddes zebra’s, honderden springbokken, volledige families olifanten en metershoge giraffen. Wanneer we dan ook nog eens enkele leeuwen, hyena’s en zowel de zwarte als witte neushoorn van ons lijstje kunnen schrappen, voelen we ons net als de olifant zelf de koning te rijk.

Bijna helemaal in het noorden van Namibië, waar de horizon zich uitstrekt over eindeloze graslanden, zoutvlakten en uitgestrekte savannes, ligt Etosha National Park: een van de grootste en meest iconische wildparken van Afrika. Etosha, dat “grote witte plaats” betekent in de taal van de Ovambo, is een immens groot natuurgebied waar wilde dieren zich verzamelen rondom de vele waterholes en de Etosha-zoutpan. Het park herbergt 4 leden van de zogenaamde Big Five, die je er met je eigen wagen kan proberen te spotten.

Net op de valreep van ons vertrek uit Etosha besluiten we nog een allerlaatste rondje te rijden. Hier in Namutomi, het oosten van het park, voelt Etosha eerder verlaten aan. Het grootste deel van de reizigers komt samen in het centrale deel. Een snelle schim in onze ooghoek beneemt ons dan ook direct de adem. Eén voor één zien we de zwarte stippen dansen door het hoge gras en valt onze frank: een luipaard! Samen zijn we hier helemaal alleen, wij en dit luipaard, en dat laat ons toe om het zo stil mogelijk te volgen tot aan zijn schuilplaats. Eindeloos lang horen we het gretig aan stukken rijten van een minder gelukkige springbok. Door de bosjes heen vangen we af en toe een glimp op van de bloederige stukken vlees waar het dier maar al te gretig zijn tanden in zet. Wat een afsluiter.

Roadtrippen door Namibië is in de voeten treden van de San, die hier al eeuwenlang hun dagelijkse strijd met de elementen uitvechten. Een reis door Namibië is niet zomaar voor iedereen weggelegd. Je moet honger naar avontuur hebben, bewondering voor zowel Moeder Natuur als Mama Afrika, en bovendien een mindset die net zo open is als de weidse savannes. Bereid je voor om urenlang dooreengeschud te worden op hobbelige wegen. Je heel vaak alleen op de wereld te voelen. En soms urenlang te wachten om uiteindelijk misschien niets te zien te krijgen. En zorg dat je zeker in staat bent om een lekke band te repareren. Maar voor wie dit allemaal als een droomvakantie klinkt, ligt er een pracht van een ontdekkingstocht op je te wachten.